Parcival / Ed Franck
Voor deze blog heb ik Parcival (Franck, 1996) gelezen. Deze herwerking van de bekende
saga sprak mij enorm aan. Dit is voornamelijk gelegen aan de auteur Ed Franck,
die al veel ervaring heeft met het herwerken van Arthurromans.
Op realistisch vlak is dit werk een pareltje. Je reist als
het ware terug naar de tijd van koning Arthur. Het woud, waarin Parcival woonde
met zijn moeder, sprak onmiddellijk tot mijn verbeelding. De personages,
voornamelijk Parcival zelf, zijn enorm herkenbaar. Jongeren, die het
doelpubliek zijn van deze herwerking, hebben dit gevoel ogenschijnlijk nog
meer. De middeleeuwse sfeer is duidelijk
terug te vinden in dit boek wat het ook zo realistisch maakt. Je beleeft de
queeste alsof je zelf mee op zoek gaat naar die wonderbaarlijke graal waardoor
je zelf begint na te denken over wat die graal al dan niet zal zijn. Ik heb
mezelf vaak betrapt op het feit dat ik hoopte dat het anders zou aflopen dan
het originele verhaal.
Als je de intentie van het boek en de intentie van het oorspronkelijk
verhaal gaat vergelijken, dan merk je meteen dat ze allebei hetzelfde willen
bereiken en dezelfde boodschap hebben. Het verschil tussen deze uitvoeringen is
dat Ed Franck nog meer de boodschap ondersteunt aan de hand van de
psychologische diepgang. Hij beschrijft Parcival tot in zijn diepste gedachten
waardoor je achteraf het einde van het verhaal nog beter begrijpt en dus ook de
boodschap van het verhaal beter vat. Dit is duidelijk te merken wanneer Parcival
de graal niet gevonden heeft. De auteur maakt niet alleen gebruik van de
psychologische diepgang om de intentie te staven, maar ook het realistische.
Hij maakt het verhaal zo realistisch, begrijpelijk en zelfs zo eigen aan
jezelf, dat de boodschap nog dieper bij je indringt. Je herkent je eigen
leefwereld, je eigen angsten en verlangens er in zodat je Parcival gaat
begrijpen. Je bent het hele verhaal mee met hem op queeste naar de graal en
achteraf besef je dat het helemaal niet om de graal gaat. De essentie van deze
saga heeft Ed Franck niet alleen mooi neergeschreven, hij heeft het me
werkelijk laten voelen. (De Mythe van Parsifal, sd)
 |
| (Parcival, s.d.) |
Zowel de intentie
als het realistische kan je herleiden naar maar een werkelijke basis, het
morele aspect van dit boek. Voortdurend vraag je je af of Parcival goed
handelt. Aangezien de mentaliteit en de ethiek in de middeleeuwen anders was
dan nu, weet je niet wat te verwachten. Daar heeft Ed Franck uitstekend op
ingespeeld. Hij gebruikt de lezer zijn onwetendheid om de lezer telkens opnieuw
te doen twijfelen tussen goed en kwaad. De auteur doet dit door de grens tussen
beiden enorm vaag te maken. Herzeloïde, de moeder van Parcival, zou je als
slecht kunnen aanzien. Tegelijkertijd zie je ook in dat ze Parcival wou
beschermen tegen zichzelf. De karakters van de hoofdfiguur is ook zodanig in de
diepte uitgewerkt dat je Parcival niet ziet als de heroïsche ridder, maar als
een mens van vlees en bloed die opzoek is naar zichzelf.
Kortom, deze drie elementen zijn voor mij de meest
doorslaggevende argumenten om dit boek een hoge waarde toe te eigenen. Ed
Franck heeft in deze herwerking duidelijk de boodschap weergeven van de saga en
heeft het verhaal zo tot leven gewekt dat de zwart-witte karakters vervangen
worden door mensen met idealen en gebreken. Dit is naar mijn mening de formule
tot een boek die kan bekoren.
Bibliografie
De Mythe van Parsifal. (sd). Opgeroepen op november
22, 2014, van Buro Parsifal: http://www.parsifal.nu/de-mythe-van-parsifal
Franck, E. (1996). Parcival.
Altiora: Averbode NV.
Mooij, J. (1979). De
motivering van literaire waardeoordelen. Opgehaald van dbnl:
http://www.dbnl.org/tekst/mooi002moti01_01/colofon.htm
(s.d.).Parcival.
Opgeroepen op november 22, 2014, van
http://www.vvlg.be/nl/recensies/middeleeuwen/late_middeleeuwen/)424(/parcival_naar_chretien_de_troyes-1495.html
